 |
Նիլս Գեյման |
Այն օրը, երբ ափսեները եկան՝ հարյուրավոր, ոսկյա,
Լուռ վայր իջնելով ձյան փաթիլների պես,
Եվ Երկրի մարդիկ՝ տեղում սառած,
Նայում էին վայրէջքին,
Բերանները չորացած սպասում, թե ինչ է ներսում,
Չիմանալով արդյոք վաղը ողջ լինելու ենք, թե չէ,
Բայց դու դա չնկատեցիր, որովհետև
Այն օրը, երբ ափսեները եկան, ինչ-որ պատահականությամբ
Այն նույն օրն էր, երբ մեռյալները գերեզմաններից դուրս եկան
Եվ զոմբիները, հրելով իրենց փափուկ հողից,