Հովիկ Կեուչկերյան/Բղավում եմ հուշեր

Հովիկ Կեուչկերյանը իսպանացի ժամանակակից գրող է, բանաստեղծ, կոմիկ դերասան և նախկին բոքսյոր։ Նրա հայրը հայ է, մայրը՝ իսպանուհի։ Ծնվել է 1972 թվականին՝ Բեյրութում, բայց 1975-ին՝ Լիբանանում քաղաքացիական պատերազմի ժամանակ ընտանիքը տեղափոխվել է Իսպանիա և հաստատվել Ալպեդրետե ոչ մեծ քաղաքում։ Այստեղ է անցել Հովիկ Կեուչկերյանի մանկությունն ու պատանեկությունը։ 20 տարեկանում տեղափոխվել է Մադրիդ, որտեղ էլ 22 տարեկանում բացել է իր սեփական մարզասրահը, որը գործում է մինչև օրս։ Չնայած ճանաչված մարզիկ լինելուն, հակվում է բեմական գործունեության և ստեղծագործելուն։

Նարինե Բարսեղյանի՝ իսպաներենից թարգմանությամբ «Օտարագիր հայեր» նախագծի շրջանակներում ներկայացնում ենք նրա բանաստեղծություններից մեկը.

     Բղավում եմ հուշեր 

Երբ ցամաքում եմ, ու դառնում է մենությունն իմ սնամեջ,

երազներիս ջրափոսից խմում եմ իմ հուշերը,

որ դառնամ նորից  այն, ինչ էությունս է:

Համաձայնեցի քոնը լինել, միայն երբ իմ կարիքն ունենաս:

Հիմա իմ բառերը խոցեր են,

Հիմա իմ բառերը խոցեր են, ու ցնցոտի` իմ հոգին:

Ընդունեցի  կանոնները մի խաղի,

որ ներսումս այնքան խորն  արմատացավ,
որ ծարավս դարձավ ավազ:

Ծարավս դարձավ ավազ ու արյունս` անապատ:

Համաձայնեցի տալ քեզ իմ թևերը, որ թրջես կուրծքս:

Հիմա ոչ էլ երկնքի թելերով,

Հիմա ոչ էլ երկնքի թելերով կկարկատվեր իմ ողբը:

Համաձայնեցի լինել սպունգը քո հուշերի նահատակման,

խմել վիշտը քո բերանից,

խմել վիշտը քո բերանից, խեղդել օգնության քո ճիչը:

Համաձայնեցի լինել կանգառ ու իջևանատուն, լինել փախստականի ուսապարկ.

Հատուցում եմ ճակատագրիս սայթաքումները:

Հատուցում եմ ճակատագրիս սայթաքումները` դեն նետելով զգայարաններս:

Ու ախր քեզ չունեմ, ու ախր չեմ դժգոհում,

ու ախր մարդ էի, ու ախր գերի էի, ու կորցրի քո մնաս բարովի հետ,

Կորցրի քո մնաս բարովի հետ քո թույնի պատվաստանյութը:

Եվ հիմա, երբ իմը լացն է, ու չունեմ քո ոտքերը, որ շարունակեմ ճամփան,

Եվ հիմա, երբ իմը լացն է, ու չունեմ քո մաշկը, որ ծածկվեմ ցրտից,

Հիմա արդեն միայն բղավում եմ հուշեր: