|
Վիլյամ Սոմերսեթ Մոեմ |
Ես երբեք
չեմ հասկացել,
թե ինչու
է Լուիզն
ինձ հետ
շփվում: Նա
ինձ չէր
սիրում և
հնարավորությունը բաց
չէր թողնում
իմ մեջքի
հետևում իր
նուրբ ձևերով
ինչ-որ
վիճելի բան
ասել իմ
մասին: Նա
շատ նրբազգաց
էր, որ
իր մտքերը
ուղիղ արտհայտեր,
բայց մի
ակնարկ, հոգոց
և իր
գեղեցիկ ձեռքերի
թեթև շարժումներն
օգտագործելով՝ իր
ասելիքը պարզ
էր դարձնում:
Նա սառը
գովասանքի տիրուհին
էր: Ճիշտ
է, որ
մենք միմյանց
ճանաչում էինք
արդեն քսանհինգ
տարի, բայց
ինձ համար
անհնար էր
հավատալը, որ
հին ծանոթությունները նրա
համար որևէ
նշանակություն ունեն:
Նա ինձ համարում էր կոպիտ,
դաժան, ցինիկ
և գռեհիկ
երիտասարդ: Ես
շփոթված էի.
ինչո՞ւ նա
չէր դադարեցնում
ինձ հետ
շփումը և բաց չէր
թողնում ինձ:
Ոչ մի
նման բան,
իրականում նա
ինձ հանգիստ
չէր թողնում,
հաճախ կանչում
էր իր
հետ նախաճաշելու
և ճաշելու,
տարին մեկ
կամ երկու
անգամ հրավիրում
էր հանգստյան
օրերը անցկացնելու
իր
ամառանոցային տանը: Վերջապես ես կարծեցի,
թե հայտնաբերել
եմ նրա
շարժառիթը: