 |
| Նիլս Գեյման |
Այն օրը, երբ ափսեները եկան՝ հարյուրավոր, ոսկյա,
Լուռ վայր իջնելով ձյան փաթիլների պես,
Եվ Երկրի մարդիկ՝ տեղում սառած,
Նայում էին վայրէջքին,
Բերանները չորացած սպասում, թե ինչ է ներսում,
Չիմանալով արդյոք վաղը ողջ լինելու ենք, թե չէ,
Բայց դու դա չնկատեցիր, որովհետև
Այն օրը, երբ ափսեները եկան, ինչ-որ պատահականությամբ
Այն նույն օրն էր, երբ մեռյալները գերեզմաններից դուրս եկան
Եվ զոմբիները, հրելով իրենց փափուկ հողից,
Լուռ վայր իջնելով ձյան փաթիլների պես,
Եվ Երկրի մարդիկ՝ տեղում սառած,
Նայում էին վայրէջքին,
Բերանները չորացած սպասում, թե ինչ է ներսում,
Չիմանալով արդյոք վաղը ողջ լինելու ենք, թե չէ,
Բայց դու դա չնկատեցիր, որովհետև
Այն օրը, երբ ափսեները եկան, ինչ-որ պատահականությամբ
Այն նույն օրն էր, երբ մեռյալները գերեզմաններից դուրս եկան
Եվ զոմբիները, հրելով իրենց փափուկ հողից,
