Վերջը. խորխե Լուիս Բորխես

Ռեկաբարենը պառկած էր։ Մաքրեց, բաց արեց աչքերն ու տեսավ եղեգնյա ցածր, թեք առաստաղը։ 
Լսվում էին կիթառի զնգոցներ՝ ասես վատ լաբիրինթոս՝ անվերջ խճճվող ու արձակվող…

Կամաց-կամաց նա վերադարձավ իրականություն՝ իր առօրյան, որը երբեք չէր փոխի այլ իրականությամբ։ Նայեց առանց ամաչելու իր հսկա, անպետք մարմնին, կոպիտ բրդյա պոնչոյին, որը փաթաթված էր իր ոտքերին: Դրսում` պատուհանի ճաղերից այն կողմ` դաշտում, ցերեկը արդեն քնել էր, բայց երկինքը դեռ լուսավոր էր։ Ձախ ձեռքով հնչեցրեց մահճակալի ներքևում կախված բրոնզե զանգը։ Այն մեկ-երկու անգամ տատանվեց։ Դռան մյուս կողմից համեստ ակորդները շարունակում էին

Ուսուցչուհու հյուրը. Իզաբել Այենդե

 Ուսուցչուհի Ինեսը մտավ Լա Պեռլա դե Օրիենտե, որում այդ ժամին հաճախորդ չկար, գնաց վաճառասեղանի մոտ, որտեղ Ռիադ Հալաբին փաթաթում էր գունավոր ծաղիկներով կտորը, և ասաց, որ հենց նոր կտրել է իր պանսիոնատի հյուրերից մեկի կոկորդը։ Գանձապահը հանեց մի սպիտակ թաշկինակ և փակեց նրա բերանը։

-Ինչ ասացի՞ր, Ինես:

-Ինչ լսեցիր, թո՛ւրք։

-Մեռա՞ծ է։

-Իհարկե:

Մինոտավրոսի լեգենդը

Թեսևսի և Մինոտավրոսի առասպելը հունական դիցաբանության մեջ ամենաողբերգական և ամենահետաքրքրաշարժներից մեկն է: Թեսևսը (հունական հերոս) և Մինոտավրոսը (ամենաավերիչ և սարսափելի հրեշներից մեկը) առասպելի գլխավոր հերոսներն են, որում ներառված են աստվածներ և հրեշներ, հերոսներ և թագավորներ և հելլենական աշխարհի երկու հիմնական քաղաք-պետությունները՝ Աթենքն ու Կրետեն։