Ռեկաբարենը պառկած էր։ Մաքրեց, բաց արեց աչքերն ու տեսավ եղեգնյա ցածր, թեք առաստաղը։
Լսվում էին կիթառի զնգոցներ՝ ասես վատ լաբիրինթոս՝ անվերջ խճճվող ու արձակվող…
Կամաց-կամաց նա վերադարձավ իրականություն՝ իր առօրյան, որը երբեք չէր փոխի այլ իրականությամբ։ Նայեց առանց ամաչելու իր հսկա, անպետք մարմնին, կոպիտ բրդյա պոնչոյին, որը փաթաթված էր իր ոտքերին: Դրսում` պատուհանի ճաղերից այն կողմ` դաշտում, ցերեկը արդեն քնել էր, բայց երկինքը դեռ լուսավոր էր։ Ձախ ձեռքով հնչեցրեց մահճակալի ներքևում կախված բրոնզե զանգը։ Այն մեկ-երկու անգամ տատանվեց։ Դռան մյուս կողմից համեստ ակորդները շարունակում էին
