Աննա Կիրյանովան ռուս հոգեբան, գրող և հեռուստահաղորդավար է։
Իսկ հիմա ես կպատմեմ մի պատմություն բարութան մասին, որի համար կրկնակի են վճարում: Կամ եռակի: Վերջերս այս պատմությունը տեղի ունեցավ: Մի բարի մարդ իրենց բակը մաքրողին նվիրեց պահարան և հեծանիվ: Դե վերանորոգում արեց, նոր պահարան պատվիրեց, իսկ հինը՝ բավականին լավը, տվեց բակը մաքրողին, որպեսզի նա իր տունը գեղեցիկ կահավորի: Եվ հեծանիվն էլ՝ հետը: Որ բակը մաքրողը քշի: Եվ բակ մաքրողը, իհարկե, շատ ուրախացավ: Ի սրտե շնորհակալ էր:
Հետո նա այդ բոլոր իրերը վերցրեց և համացանցում դրեց վաճառքի: Թանկ: Ունի իրավունք, չէ՞ որ նվիրել էին իրեն: Ուզում ես՝ քշիր: Ուզում ես՝ պահարանում կախիր քո կոստյումները: Այն հիմա քոնն է, չէ՞ որ նվիրել են:
Բայց խնդիրն ահա որն է: Նվիրողն այդ իրերը դրել էր մուտքում, որպեսզի հավաքարարին հեշտ լիներ վերցնել դրանք: Չէ՞ որ ինքը նոր պահարան էր դրել և հինը տեղ չկար դնելու: Իսկ ստացողը, ինչպես գրում էին նոտարները, ոչ մի կերպ չէր կարողանում գտնել լավ գնորդի և իրերը այդպես էլ չէր վերցնում: Միայն դրանց վրա հայտարարություն էր փակցրել. «Ձեռք չտաք, դրանք իմն են»: Եվ մուտքը մի տեսակ անհարմար էր դարձել: Մի տեսակ նեղ: Քանդած մեծ պահարանը և հեծանիվը շատ էին խանգարում հարևաններին միջանցքում:
Հարևանները սկսեցին վիճել: Նրանց վրա քիչ էր մնում պահարանի դուռը ընկներ: Եվ բարի հարևանը մեղմ հարցրեց բակ մաքրողին՝ երբ է նա իրերը վերցնելու: Նա պատասխանեց, որ մտադիր չէ գինը իջեցնել և մինչև էշի զատիկն էլ կսպասի գնորդի: Իմ իրերը չե՞ն: Դուք դրանք ինձ եք տվել, չէ՞:
Մի խոսքով, հարևանը գնեց հավաքարարից պահարանն ու հեծանիվը: Վերջապես դրանք ինչ-որ մի տեղ տեղափոխեցին: Կանչի համար նույնպես հարևանը վճարեց, բա էլ ո՞վ:
Սա լավ և սովորեցնող պատմություն է բարության մասին, որի համար ստիպված ես վճարել սեփական գրպանից: Այդպես էլ է լինում: Եվ հաճախակի: Պահարանններ ու հեծանիվներ պետք է նվիրել խելքով: Իսկ ավելի լավ է՝ միանգամից տանել դրանք տնից հեռու: Ում պետք է, նա էլ կվերցնի:
Թարգմանությունը՝ Մելինե Ժամկոչյանի
0 մեկնաբանություն:
Post a Comment