Անդրեյ Տարկովսկի | Մարտիրոլոգ

Ցինիզմը դեռ ոչ ոքի չի փրկել: Դա փոքրոգիների ճակատագիրն է:

Անդրեյ Տարկովսկի

Երկու խոսք

Ա. Տարկովսկու «Մարտիրոլոգ»-ի պատմությունն սկիզբ է առնում «Սոլյարիս» ֆիլմի նախապատրաստական շրջանից, քառամյա աշխատանքային պարապուրդից հետո: Օրագրում վերջին գրառումը նա 1986 թ. դեկտեմբերի 15-ին է արել՝ վախճանից երկու շաբաթ առաջ:

«Մարտիրոլոգ»-ում Տարկովսկին հազվադեպ էր խոսում աշխատանքից: Քանի որ յուրաքանչյուր ֆիլմի համար նա աշխատանքային առանձին օրագիր էր պահում: Բայց և հետապնդումների, ճնշումների ու տառապանքների «թվարկմամբ» էլ չի սահմանափակվել: «Մարտիրոլոգ»-ում կան և՛ փիլիսոփայական խորհրդածություններ, և՛ մեջբերումներ նոր-նոր ընթերցված կամ վերընթերցված գրքերից, և՛ կենցաղային բովանդակության նշումներ (գյուղական տան շինարարության մասին ևն)…

Խորխե Կարերա Անդրադե | ԼՈՒՐԵՐ ԾՈՎԻՑ ՈՒ ՑԱՄԱՔԻՑ

Թարգմանությունը անգլերենից՝ Նաիրա Համբարձումյանի

Խորխե Կարերա Անդրադեն ծնվել է Էկվադորի մայրաքաղաք Կիտոյում 1903 թ. Սեպտեմբերի 28-ին: Գրականություն է ուսումնասիրել Իսպանիայում` Բարսելոնայի համալսարանում, ապա` Ֆրանսիայում:
1927-1928 թթ. եղել է Էկվադորի սոցիալիստական կուսակցության գլխավոր քարտուղար, այնուհետև դիվանագիտական ծառայություն է իրականացրել եվրոպական տարբեր երկրներում, Ասիայում, Հարավային Ամերիկայում:
Բանաստեղծությունների առաջին ժողովածուն` «Չտեսնված լճակ» (El estanque inefable) լույս է տեսել 1922-ին, սակայն նրան ճանաչում բերեց «Լուրեր ծովից ու ցամաքից» (Boletines de mar y de tierra,1930) ժողովածուն, որի առաջաբանը գրել էր Գաբրիելա Միստրալը:

Ալեխանդրա Պիսարնիկ. Դիաննայի ծառը

1

Թռիչք եմ կատարել  ինձնից դեպի լուսաբաց:

Թողել եմ մարմինս լույսի կողքին

և ամեն ծնվածի տխրությունն եմ երգել:

2

Սրանք են մեզ առաջադրվող տարբերակները.

մի անցք և մի պատ, որ դողում է:

Խորխե Լուիս Բորխես. Մյուսը

Դեպքը 1969-ի փետրվարին պատահեց, Բոստոնի հյուսիսում, Քեմբրիջում: Անմիջապես գրի չառա, որովհետև առաջին մտադրությունս այն մոռանալն էր, որպեսզի խելքս չթռցնեմ: Այժմ՝ 1972-ին, մտածում եմ, որ եթե գրի առնեմ, մյուսներն այն կկարդան որպես պատմվածք, և տարիների հետ գուցե ինձ համար էլ պատմվածք դառնա:

Ժան-Պիեռ Ռոնե. Քրիստոսի մտերմիկությունը

Հիսուսը երկու ձու է եփում իր համար: Նա սանրված չէ, սափրված չէ, ոտաբոբիկ է: Իր խաչը թողել է մի անկյունում: Հենց որ ազատ մի պահ է գտնում, նկարում է մանուկների, մանուկների, մանուկների: Երբեմն կարդում է թերթեր և ուսերը թոթվում: Այն, ինչ տարածում են իր մասին, իրեն նյարդայնացնում է, սաստկացնում իր տենդը:

Հիսուսը հանում է իր հեծանիվը. նա պիտի գնա ձուկ բաժանելու, մի ամբողջ հավերժություն է, որ ժամանակ չի ունեցել զանգահարելու իր մորը: Վերջին անգամ, որ տեսավ նրան, Գողգոթայում էր, իր մահվանից քիչ առաջ: Նա դժվար դարավերջեր ունի: