Խառնածինը/ Ֆրանց Կաֆկա

Ես մի արտասովոր գազանիկ ունեմ՝ կիսով չափ փիսո, կիսով չափ գառնուկ: Այն ժառանգել եմ հորիցս՝ այլ բաների հետ մեկտեղ: Բայց վերջնականապես ձևավորվել է արդեն ինձ մոտ. առաջ նա ավելի շատ գառնուկ էր, քան փիսիկ: Հիմա նա համարյա հավասարապես հա՛մ մեկն է, հա՛մ մյուսը: Կատվից մռութն ու ճանկերն են, իսկ գառնուկից՝ չափսերն ու կառուցվածքը, երկուսից՝ աչքերը. դրանք վառվում են վայրի փայլով, ինպես նաև մորթին. այն փափուկ է ու ամբողջովին հարթ: Նա շարժվում է և՛ թռվռալով, և՛ սողալով: Երբ արևը շողում է, նա պատուհանագոգին կծկվում է ու մռմռում, իսկ ջրափոսերի մեջ վազվզում է խենթի պես, այնպես, որ հետևից չես հասնի: Կատվից փախչում է, գառուկներին վրա տալիս: Լուսնկա գիշերներին նրա զբոսանքի ամենասիրելի տեղը տանիքն է: Մլավել չգիտի, մկներից զզվում է: Նա կարող է ժամերով հավաբնի մոտ զոհի հետևել, սակայն սպանելու երբեք էլ ընդունակ չի եղել: