 |
| Լուսիա Էստրադա |
Դեպի ստվերը Խելագարությունով երանգավորված երազ. հեռուներում կորչող նավերի լուրեր, աղե ցավ, որ խոսում է կանանց բերանի միջոցով։ Ինչ-որ մեկի ձեռքերում կարդում եմ նրա անօգնականությունը։ Հիմա լուրերն են մասնատվում, ինչպես նախկինում նրանց մարմինները։
Նրանք նորից հայտնվում են, նայում են մեզ։ Սարսափի բոլոր հնարավորությունները խմբավորվել են այն իմացության կծկման մեջ, որ նրանք ինչ-որ տեղ կենդանի շնչում են մոխրե օդը, որը նրանց տանում է հեռու, ավելի հեռու քան մահը։
Ինչ-որ մեկը բղավում է նրանց անունները, սակայն մեզ է, որ կանչում են։
Ամենօրյա
Մի տհաճ ժեստ դուրս է պրծնում բերանիցս, գլորվում փողոցներով ու անհետանում։Մի ուրիշ տեղ ինչ-որ մեկը հայելիներ է ստեղծում, որպեսզի ջնջի ամեն բան։ Նրա արհեստը արտացոլվում է օդի յուրաքանչյուր վանկում։
Ապրելը մահվան մի տարօրինակ պայման է։ Ես այն տանում եմ ինձ հետ, սակայն նրա ուրվական լուսապատկերը չի ծանրացնում իմ մարմինը։
Յուրաքանչյուր երեսի արտացոլանքում մի անուն է նոսրանում։ Աղոթում եմ, որ իմը մնա անընթեռնելի։
Ժամանակի այբուբենը Էուխենիո Մոնտեխոյին
Անհնար է հասկանալ փուշու գոյացման ժամը, որը կուտակվում և ընդունում է մի ձև, ինչին չենք նայում գամված։ Մենակ ու դժկամ, ինչպես մի զգագցողություն, դողում է մի ակնթարթ ընդդեմ լույսի, քանի որ րոպեները, բառերը, քայլերը իր ճշմարտությունը մոտեցնում են ոչնչացման։ Ձանձրույթից բացված բերաններ, ընդմիշտ փակված դռներ։ Մի նախկին այբուբենից փոքրիկ վանկեր, որոնք նոսրանում են մուգ պատկերների մեջ, որոնք չեմ կարողանում ընկալել։ Ժամանակ. ի՞նչ ենք անելու հոիզոնի հետ։ Վաղեմի լռությունից համրացած՝ երկարում եմ ձեռքս, որպեսզի չկարողանան անցնել, որպեսզի կարողանամ նրանց մի փոքր ավելի նայել, որպեսզի չիմացությունը ինձ ավելի մոտեցնի իրենց, որ սուզվեմ չձգտման մեջ ու գաղտնի անհետանամ ինչպես մի հանելուկ, ինչպես մի ստվեր, կամ էլ ինչպես մի սատկած թռչուն, որը այլևս երկինքի մաս չի կազմում։Թարգմանությունը՝ Նանոր Հովհաննիսյանի
Խորհրդատու՝ Ռուզաննա Սարգսյան
0 մեկնաբանություն:
Post a Comment