«Բալլադ ծխահարված վագոնի մասին», Ալ. Կոչետկով

- Ինչ ցավալի է, սիրելի՜ս, ինչ տարօրինակ,
Փարվելով հողին, սեղմվելով ճյուղերին,
Ինչ ցավալի է, սիրելի՜ս, ինչ տարօրինակ,
Երկատվել սղոցի տակ:
Չի բուժվի վերքը սրտիս,
Կցողվի ջինջ արցունքով,
Չի բուժվի վերքը սրտիս,
Կծածկվի հրաբորբ խեժով:
- Քանի դեռ կամ, քեզ հետ կլինեմ, 

Հոգին ու արյունն անբաժան են,
Քանի դեռ կամ, քեզ հետ կլինեմ,
Սերն ու մահը միասին են:
Դու կտանես քեզ հետ, սիրելի՛ս,
Դու կտանես քեզ հետ ամենուր,
Դու կտանես քեզ հետ ամենուր,
Հարազատ հո՜ղը, սիրելի տո՜ւնը:
-Իսկ եթե ոչինչ չունեմ, որ պատսպարվեմ
Անբուժելի խղճահարությունի՞ց,
Եթե ոչինչ չունեմ, որ պատսպարվեմ
Հոգեմաշ ցրտից ու խավարի՞ց:
-Հրաժեշտին կհաջորդի հանդիպում,
Մի՛ մոռացիր ինձ, սիրելի՛ս,
Հրաժեշտին կհաջորդի հանդիպում,
Կվերադառնանք երկուսս էլ ՝ ես և դու:
-Իսկ եթե ես անհայտ կորչո՞ւմ եմ,
Ցերեկային լույսի փոքրի՛կ իմ շող,
Եթե ես անհայտ կորչո՞ւմ եմ
Աստղային գոտուց այն կողմ՝
սպիտակ ծխի մեջ:
-Ես քեզ համար աղոթել կսկսեմ,
Որ երկրային ուղին չմոռնաս,
Ես քեզ համար աղոթել կսկսեմ,
Որ վերադառնաս անվնաս:
Ցնցվելով ծխահարված վագոնում՝
Նա դարձավ անտուն և խոնարհ:
Ցնցվելով ծխահարված վագոնում ՝
Նա կեսքնած էր, կեսլալիս,
Երբ գնացքը զառիթափ մի լանջի,
Ահարկու դղրդյունով թեքվեց,
Երբ գնացքը զառիթափ մի լանջի,
Ռելսերից անիվները պոկեց,
Գերմարդկային մի ուժ,
Սեղմելով բոլորին մեկ հնձանում,
Գերմարդկային մի ուժ
Երկրայինը դո՛ւրս նետեց երկրից,
Եվ ոչ ոքի չպաշտպանեց
Հանդիպումը՝ խոստացված հեռվում,
Եվ ոչ ոքի չպաշտպանեց
Ձեռքը, որ կանչում էր հեռվից:
Սիրելիներից մի՛ բաժանվեք,
Սիրելիներից մի՛ բաժանվեք,
Սիրելիներից մի՛ բաժանվեք,
Ողջ հոգով ներաճե՛ք նրանց մեջ,
Եվ ամեն անգամ հրաժե՛շտ տվեք,
Եվ ամեն անգամ հրաժե՛շտ տվեք,
Եվ ամեն անգամ հրաժե՛շտ տվեք,
Երբ հեռանում եք գեթ վայրկյան:

Աղբյուրը՝   http://pishi-stihi.ru/ballada-o-prokurennom-vagone.html

Թարգմանությունը՝ Անի Թորոյանի