Կանացի գեղեցկության մասին մտածելիս միշտ հիշում եմ այն խոսքը, որ կան վաղ ծաղիկներ և կան ուշ ծաղիկներ: Ոմանք արդեն ծնվել են շիկահեր այնպիսի գեղեցկուհիներ, որ անմիջապես պարզ է դառնում՝ նրան վիճակված է աստղ դառնալ։ Կան ուրիշներ էլ, որոնց գեղեցկությունը չի բացահայտվում անմիջապես և ոչ էլ շուտ, հաճախ ավելի մոտ 30-ին՝ սիրո և ծննդաբերության, դեպի ինքդ քեզ տանող երկար ճանապարհի և հոգու խաղաղության միջոցով:
…Ես լուսանկարել եմ կանանց 17 տարի: Հազարավոր ժամերի ռետուշն ինձ հնարավորություն տվեց ուսումնասիրել կանացի մարմինը՝ միլիմետր առ միլիմետր։ Այդ բոլոր սուր վզնոցները, բարակ մատները, նյարդային շուրթերը։ Խալեր, դաջվածքներ… և վախ, որն առաջանում է ամեն մեկի մոտ, երբ հայտնվում է ոսպնյակի մյուս կողմում. վախ՝ հանդիպելու քո այն հատվածին, որի մասին ոչինչ չգիտես և չես ուզում իմանալ:
Լուսանկարներում ես ուզում եմ ինձ տեսնել նազելի և փխրուն, ինչպես փայլուն ամսագրերի կազմի վրա: Մի փոքր ճակատագրական — այնպիսին, որը խելքահան է անում ձեզ: Նա, ով երբեք ոչինչ չի խնդրում, չի սպասում, չի վախենում ժամանակից, առաջինն է հեռանում։ Նրա աչքերը արտացոլում են մեծ քաղաքների լույսերը, իսկ մարմինը ձիգ է ու զգայական։ Տղամարդու վերնաշապիկը մերկ մարմնի վրա ավելի լավ է թվում, քան ցանկացած փոքրիկ սև զգեստ, իսկ աչքերի տակի թեթև կապույտը երկար թարթիչներից ստվեր է, և ոչ թե հինգ ժամ քնելու կամ չեղած բանի համար սուգի հետևանք:
Դժվար է պատկերացնել, որ նման մեկին ամբողջ գիշեր ոռնում է, երբ առավոտյան դեմքդ վերածվում է մաշկի ու արցունքների խառնաշփոթի, և քեզ պետք է մի օր ուշքի գալու, իսկ եթե չես էլ ուզում, զանգահարել և ստել և հանգստյան օր վերցնել, թունդ թեյ եփել և երկար նայել առաստաղին, լսելով, թե ինչպես է այն հանկարծ արձագանքում ու դատարկվում ներսից:
Դժվար է պատկերացնել նման մեկին՝ լաց լինելիս ամբողջ գիշեր, իսկ առավոտյան դեմքը վերածված արցունքից ու կաշվից շաղախված զանգվածի։ Եվ դրանից հետո ամբողջ մի օր է պետք, որ խելքի գաս։ Ու թեկուզ չես ուզում, բայց հարկավոր է զանգել, խաբել, ազատ օր խնդրել, թունդ թեյ պատրաստել ու երկար նայել առաստաղին՝ ականջ դնելով, թե ինչպես է ներսդ հանկարծ դարձել զրնգուն ու դատարկ։
Այդպիսի կնոջը դժվար է նման իրավիճակում պատկերացնել, բայց չէ՞ որ մեր մեջ չկա մեկը, որ անցած չլինի դրա միջով: Չի՞ եղել, որ լոգարանի պատով լուռ հիստերիկության մեջ սահել ես մի ինչ-որ առանձնահատուկ մութ գիշեր, երբ ավելի շատ նման ես եղել հնամաշ նապաստակի՝ թավշյա մեկումեջ բծերով և աչքերի տեղ կարծր կոճակներով, քան մեկին, որ երբեք ոչինչ չի խնդրում, երբեք չի սպասում, չի վախենում ժամանակից, առաջինն է հեռանում…
Այս գիշերներից ոչ մեկը չի անցնում առանց հետքի։
Զանգերից ոչ մեկը, երբ «բաժանորդը հասանելի չէ», բայց չէ՞ որ պետք է ժամանած և զանգած լիներ մի քանի ժամ առաջ։
Ոչ էլ որևէ առավոտ, երբ արթնանում ես ընտանեկան անկողնում մեռած լռության մեջ, և դատարկ սավաններից դավաճանության այնքան հստակ հոտ է փչում, և թվում է․ «կյանքը դեռ առաջևում է, իսկ դու Գրենլանդիա ես: Ներսում ջերմաստիճանը նվազում է, սառույցները լողում են։
…Ոսպնյակի այս կողմում դուք շատ եք խոսում, և ավելի շատ լսում: Եվ եթե բավական լավ լսեք, կարող եք սովորել կարդալ մարմինը գրքի պես՝ չէ՞ որ դառը և ուրախ գլուխները ինչ-որ մեկի թողած հետքերն են: Կարևորը խնամքով թերթելն է:
Մի ծալեք անկյունները:
Իսկ գիտե՞ք ինչ եմ ուզում ասել։ Մենք գեղեցիկ ենք։ Մեր բոլոր ճեղքերով և ժայռերով: Որովհետև դրանք կյանքի և դեպի տուն ճանապարհի, երկար մղոններով ճանապարհորդության, թիկունքում հոգնած հրեշտակի, ընտանեկան ծլարձակող արմատների մասին: Այս բոլոր անիծյալ բորշի, ձեռքով լվացված փաթաթանի, յուղով ցողված մակերեսների մասին։ Մեր բոլոր դժվար ընտրությունների, «այո»-ի և «ոչ»-ի մասին: Այն մասին, թե ինչպես է գալիս ձմեռը, երբ դուք մետրոյում եք, առավոտյան խումհարի մասին, այնքան հաճույքով բաց թողնված զանգերի մասին, այնքան ափսոսանքով չուղարկված հաղորդագրության մասին: Մեջքի ստորին հատվածի ցավի, չորացած կոնտակտային ոսպնյակների, միայնակ Սուրբ Ծննդի մասին հատակին, շառլոտի մասին, որը ոչ ոք չի ուտելու. սա մենք՝ բոլորս ենք, սա մեր մասին է: Ինչպես նաև այն պահերի մասին, երբ մենք սուր ենք զգում, որ ողջ ենք, որ երջանիկ ենք՝ այնքան թափանցիկ, թեթև, ասես փայլում ենք…
Այս ամենը դրա համար է․ կնճիռներ և ճեղքեր, անկատարություններ և կոպտություն, որ լինի մի բան, որով կառչես կյանքից և Ուրիշից, և համընկնես և սերտաճես, աճես մեկը մյուսի մեջ:
Այսպիսով՝ նայելով ափերի մեջ՝ ես տեսնում եմ ոչ թե մտքի և սրտի գծեր, այլ միահյուսված թելեր.
ահա փշոտ, կոպիտ, ուժեղը՝ իրեն կապած ամուսնուն.
ահա և քնքուշ, նրբազգաց, մետաքսյա մեկը․ սա դուստր է:
Ուսումնասիրելով մարմնի հետքերը՝ ես տեսնում եմ անցյալը։
Մարմնի վրա հետքեր վերցնելով՝
Ես էլ ավելի գեղեցիկ եմ դառնում,
քան երեկ էի։
Օլգա Պրիմաչենկո
0 մեկնաբանություն:
Post a Comment