Ինքնասպան տղան. Ռաֆայել Դիեստե

 Թարգմանում են դասավանդողները

Երբ պանդոկպանը ավարտեց բոլորին անհանգստացնող լուրը կարդալը (մի տղա ինքնասպանություն էր գործել ՝ խփելով իր աջ քունքին) ,  անհայտ թափառաշրջիկը, որ նոր էր ավարտում իր խղճուկ ընթրիքը ձկնորսական պանդոկի  մի անկյունում, ասաց. 
-Ես գիտեմ այդ տղայի պատմությունը:
Նա արտասանեց տղա բառը շատ հատուկ ձևով: Այնպես, որ  շնապս  խմող չորս հոգին, ալբարինիո (իսպանական սպիտակ  գինի) խմող հինգ հոգին և պանդոկպանը լռեցին՝  անհանգիստ և ուշադիր լսելով:
-Ես գիտեմ այդ տղայի պատմությունը, - կրկնեց թափառաշրջիկը: Եվ փոքրիկ  դադարից հետո սկսեց.

-Մոտավորապես հազար ութ հարյուր երեսուն թվականն էր. մի օրհնված կին կար, որը հետագայում վախից մահացավ, որ տեսավ  մի  ծեր, մերկ տղամարդու, որը դուրս  էր գալիս իր գյուղի ծաղկուն և բուրավետ գերեզմանատնից: Այդ ծերուկը նորածին էր: Մայր երկրի արգանդը լքելուց առաջ նա ինքն էր  ընտրել  իր ծնվելու ձևը: «Ավելի   լավ է  ծերուկից երիտասարդ դառնալ , քան երիտասարդից ծերունի», -մտածել էր նա. մաքուր ոգի էր: Աստծուն զարմացրեց գաղափարը: Ինչու՞ չփորձել: Եվ այսպես, նրա համաձայնությամբ, երկրում ձևավորվեց մի կմախք: Եվ հետո որդի մսից պատրաստվեց տղամարդու մարմինը: Եվ  մարդու մարմնին տրվեց  արյան ջերմություն: Եվ քանի որ ամեն ինչ պատրաստ էր, մայր երկիրը ծնունդ տվեց: Ծնվեց մի մերկ ծերունի:
Թե ինչպես է ծերուկը հետագայում հագուստ և սնունդ գտել, շատ ծիծաղելի է: Նա հասել է քաղաքի դարպասներին, և քանի որ դեռ չգիտեր խոսել, շերիֆները նրա վրա թիկնոց գցելուց հետո տարել են դատավորի մոտ՝ իրենք հանդես գալով որպես վկաներ:
-Ահա Ձեզ մոտ ենք բերել այս խեղճ ծերունուն, որ կորցրել է խոսելու ունակությունը անխիղճ գողերից ստացած  հարվածների պատճառով։ Նույնիսկ առանց  հագուստի էին թողել:
Դատավորը հրամայեց, և ծերունուն տեղափոխեցին հիվանդանոց: Երբ նա դուրս եկավ՝ լավ հագնված և կուշտ , միանձնուհիներն ասացին.
- Նա լավ տեսք ունի: Նույնիսկ թվում է, թե տարիքով հետ է գնացել:
Այդ ժամանակ նա արդեն սովորել էր ինչ-որ բան խոսել և շուտով դարձավ  թափառաշրջիկ: Այսպիսով նա շատ երկրներ այցելեց: Երկու անգամ եղավ Լուրդեսում․ երկրորդ այցելության ժամանակ այնքան էր երիտասարդացել, որ առաջին անգամ նրան հանդիպածները կարծում էին, թե հրաշք է կատարվել:
Երբ նա բավականաչափ փորձառություն ձեռք բերեց, մտածեց, որ ավելի  լավ է գաղտնի պահել, որ տարիները իրեն ավելի երիտասարդ են  դարձնում: Առանց դրա նա կարող էր ավելի լավ ապրել իր իսկական կյանքը, եթե չլինեին մեկ կամ երկու հավատարիմ ընկերները։
Նա աշխատեց որպես ծեր մարդ և հարստացավ, որպեսզի   հանգստանա երիտասարդ տարիքում: Հիսունից տասնհինգ տարեկան հասակում նա իր ուզած երջանիկն էր: Ամեն օր ավելի ու  ավելի էր դուր գալիս աղջիկներին, կապված էր շատերի հետ, ամենագեղեցիկների հետ, նույնիսկ, ասում են, արքայադստեր հետ ... բայց ես դրանում վստահ չեմ:
Երբ նա դարձավ երեխա, կյանքը սկսեց բարդանալ: Նրան վախեցնում էր այն զարմանքը, որով իրեն էին նայում, երբ այդքան ազատորեն մտնում էր խանութներ՝ քաղցրավենիք և խաղալիքներ գնելու: Երբեմն գրպանհատները նրան հետևում էին  ոլորուն փողոցներում: 
Մի անգամ  էլ նա կերավ իր քաղցրավենիքը՝ դողալով անարդարությունից,  արցունքներն աչքերին և օշարակը շուրթերին: Վերջին անգամ, երբ ես հանդիպեցի նրան, նա ութ տարեկան էր և շատ տխուր էր: Որքան ծանր էին նրա ծերության հիշողությունները նրա մանկական հոգու վրա։
Այնուհետև հսկայական մոլուցքը սկսեց հետապնդել նրան օր ու գիշեր: Մի քանի տարի անց նրան գտնելու էին մոլորված-մնացած  ինչ-որ փողոցում: Միգուցե ինչ-որ հարուստ, երեխա չունեցող մի տիկին:  Հետո ... Ո՞վ գիտի, թե ինչ կլինի հաջորդ օրը: Կրծքով կերակրում, զամբյուղով զբոսանք, քնքուշ փոքրիկ՝ ձեռքին շխշխկան: Եվ վերջում ... Օ!: Վերջը սարսափելի էր:
Ավարտին էր մոտենում մի մարդու  ճակատագիր, ով ապրում էր հետընթացով, և նա ապաստան էր  գտնելու մեծահարուստ տիկնոջ կրծքին, երբ նա քնած  կլիներ,  սպասելով  մինչև որ կվերածվի տզրուկի, հետո՝ դիակի , ապա ՝ փոքրիկ սերմի ...
Թափառաշրջիկը  մտածկոտ  ոտքի կանգնեց` ձեռքերը գրպանում, և սկսեց քայլել շատ դառնացած: Վերջապես  ասաց.
-Ես նկատի ունեմ, այո՛, նկատի ունեմ, որ խեղճ տղան ինքն իր քունքին կրակեց:
Շնապս խմող  չորս հոգին հավատում էին: Այն հինգը, որ ալբարինիո էին խմում ժպտացին և կասկածեցին: Պանդոկապանը ժխտեց պատմության իսկությունը: Երբ բոլորը թեժ վիճաբանում էին, պանդոկպանը հանկարծ վեր կացավ  և աչքերը չռած նայեց շուրջը: Թափառաշրջիկն անհետացել էր՝ առանց վճարելու։

Բնագիրը

Բնագրից թարգմանությունը՝ Ռուզան Սարգսյանի