Ջինսե բաճկոնով աղջիկը. Էնդրյու Ռոսիտեր

Նովել երկու մասով
Մաս 1-ին



Արդեն դառնում էր ժամը երկուսը, բայց ես դեռ արթուն էի: Սովորաբար լավ եմ քնում, բայց՝ ոչ այսօր: Անընդհատ մտածում էի այդ աղջկա մասին: Ես պետք է գրեմ այն, ինչ պատահեց: Երեկոյան մոտ յոթն անց կես էր, երբ ես քոլեջից տուն էի վերադառնում: Սպասում էի Վիլեսդեն Ջանքսոնի կայարանում: Ինչպես միշտ, գիշերվա այդ ժամին միայն քսան րոպեն մեկ մի գնացք կար դեպի Վաթֆորդ. հարթակը մարդաշատ էր: Նրանցից շատերը ծանոթ էին երևում. դրանք այն մարդիկ էին, որոնք կանգնում էին նույն հարթակին նույն ժամին` ամեն օր. սովորական մարդիկ, որոնք զբաղված էին իրենց սովորական գործերով:
Հետո իմ կողքին ես նկատեցի այդ աղջկան: Մտածեցի, որ նա մի փոքր ավելի երիտասարդ է ինձնից՝ տասնյոթ կամ միգուցե տասնութ տարեկան: Նա հագել էր ջինսից բաճկոն և բռնել էր պայուսակ, որը երևի լցված էր գրքերով: Նա չէր զրուցում ոչ ոքի հետ, պարզապես կանգնած էր մենակ: Դրա մեջ ոչ մի արտասովոր բան չկար, եթե հաշվի

Ջիմ Քերրիի ելույթը՝ Մահարիշիի կառավարման համալսարանի՝ 2014 թվի շրջանավարտներին ուղղված

Ջիմ Քերրին հիշեցնում է մեզ, որ նույնիսկ եթե դու զգույշ գործես,

 միևնույն է, կարող ես ձախողվել.

հետևաբար՝ հարկավոր է,

որ գործես նաև խոշոր քայլերով։

Այսօր ես այստեղ եմ, որպեսզի մի սերմ տնկեմ։ Մի սերմ, որը կոգեշնչի ձեզ առաջ գնալու կյանքում խանդավառ սրտերով և ամբողջականության հստակ զգացումով։ Խնդիրն այն է, թե կկարողանա արդյոք այդ սերմը արմատ տալ, թե Մոնսանտոն ինձ դատի կտա և կստիպի օգտագործել իրենց սերմը, ինչը այդքան էլ Այուրվեդական չի լինի։ Կներեք ինձ, եթե այսօր  մի փոքր քիչ էներգիայով լի երևամ․ այս գիշեր գլուխս դեպի հյուսիսն եմ քնել: Արթնացա հենց Փիտտայի* ժամանակ ու չկարողացա քնել մինչև Վատան* չեկավ։ Բայց ես չխառնվեցի իրար, գիտե՞ք, ես օգտագործեցի այդ ժամանակը մի լավ ճաշ ուտելու և Թինդերում ինչ-որ առանձնահատուկ մեկի հետ կապվելու համար։ Որովհետև կյանքը չի պատահար չէ քեզ հետ, կյանքը պատահար է քեզ համար։ Որտեղից ես սա գիտե՞մ․ ես չգիտեմ, բայց ես ձայն եմ հանում, և կարևորը դա է։ Դրա համար եմ ես այստեղ։ Երբեմն ես մտածում եմ, որ դա միակ կարևոր բանն է՝ ուղղակի իրար տեղյակ պահելը, որ մենք այստեղ ենք, իրար հիշեցնելը, որ մենք բոլորս մի ավելի մեծ «Ես»-ի մաս ենք։ 

Թե ինչպես հաղթահարեցի ձախողումս. Ջեք Մա (Jack Ma)

Ջեք Մա

Ես հարուստ հայր չունեի: Ես երեք անգամ փորձել եմ համալսարան ընդունվել, բոլոր փորձերը ձախողվել են: Ես տասն անգամ դիմել եմ Հարվարդ. բոլոր փորձերը ձախողվել են, այնտեղ նույնիսկ չէին ուզում երեսիս նայել: Վերջին անգամ փորձեցի գնալ ուսուցիչների քոլեջ, որը համարվում էր իմ քաղաքի երրորդ թե չորրորդ ամենահայտնի ուսումնական հաստատությունը: Այսպիսով, ես 30 անգամ տարբեր աշխատատեղերի եմ դիմել: Մերժում եմ ստացել։ Այն

Երաժշտության և հույզերի կապը

 Գործիքային երաժշտությունը ճիշտ օգտագործման դեպքում

շատ անմիջական է և ծայրաստիճան ճշգրիտ կարող է նկարագրել մարդկային նույնիսկ ամենանուրբ հույզերը։

Յաննի

Ձայնը և երաժշտությունը միշտ կապված են եղել մարդկանց հետ, ուստի և հույզերի հետ: Մեր նախնիները օգտագործում էին հնչյուններն ու երաժշտությունը որպես գոյատևման և հաղորդակցության գործիք: Նրանք ստեղծեցին միություններ, որոնք թույլ են տալիս կանխատեսել վտանգավոր իրավիճակները, և որոնց հետ նրանք զարգացրին սոցիալական հմտություններ ՝ շփվելով ընդհանուր լեզվով: Փաստորեն, ինչպես Դարվինը բացատրում է «Տեսակների ծագումը» աշխատությունում, երաժշտական հնչյունները գուցե եղել են լեզվի զարգացման հիմքերից, և պարզ է, որ հռետորության ռիթմը և կադենսը ունեն երաժշտական առանձնահատկություններ:

Երաժշտության հետ մեր հարաբերությունները հասնում են այնպիսի աստիճանի, որ այն ունակ է փոխելու մեր հուզական վիճակը: Մեր ուղեղը էվոլյուցիայի է ենթարկվել և ամբողջ ընթացքում այն ներառել է հնչյունները՝ որպես հիմնարար մաս, որի միջոցով պետք է զգացմունքների հետ միասին նախշեր ստեղծել և այդպիսով վերծանել մեր միջավայրը: