Երկու կյանք

(մաս երրորդ)

Հաջորդ մի քանի ամսվա ընթացքում կյանքն ընթանում էր միևնույն ձևով: Երբ Եվրոպայում պատերազմը ավարտվեց, Թրեդոնալդի փողոցներում ուրախ տոնակատարություններ եղան: Բոլորը հույս ունեին, որ կյանքը շատ ավելի կհեշտանա, բայց այդպես չեղավ: Մարդիկ, ինչպես միշտ, աշխատում էին տքնաջան, և խանութներում դեռևս շատ քիչ բան կար գնելու:

Մեգանը և Հյուն որքան կարող էին, շատ ժամանակ էին անցկացնում միասին, երկար զբոսնում էին երեկոյան կամ հաճախում էին գյուղի՝ Շաբաթ երեկոյի պարահրապարակ:

-Կպարե՞ս ինձ հետ շաբաթ օրը, Հյո՛ւ,- բլրի գագաթից գյուղին նայելով՝ հարցրեց Մեգանը, երբ նստած էին միասին:

- Իհարկե, եթե դու ուրիշների հետ պարելիս չլինես,-պատասխանեց նա:

Հյուն սիրում էր պարել Մեգանի հետ: Միայն այդ ժամանակ նա կարող էր մարդկանց աչքի առաջ գրկել աղջկան: Եվ զգույշ լինելու դեպքում նրանք կարող էին միասին քայլելով տուն գնալ: Կարողանում էին թաքցնել իրենց սերը, բայց դրա համար ստիպված էին պարել այլ մարդկանց հետ նույնպես: Հյուն տհաճությամբ էր նայում, թե ինչպես էին ուրիշ մարդիկ Մեգանի հետ պարում:

-Իսկ դո՞ւ,-ասաց Մեգանը։ -Դու անցյալ ամիս անվերջ պարում էիր Ռուդ Հուիքինսի հետ և ամբողջ ժամանակ ծիծաղում էիր:

Հյուն նույնպես հիշում էր այդ երեկոն: Եվ նա զվարճանում էր՝ տեսնելով, թե ինչպես է Մեգանը նայում իր և Ռուդի պարելուն: Եվ այդ երեկո նրանք լուռ էին քայլում դեպի տուն:

Ձմռանը զբոսնելը դժվար էր դառնում: Մութ էր լինում, երբ Հյուն ավարտում էր իր աշխատանքը, և ցուրտ եղանակ էր: Ամեն անգամ, երբ նա գնում էր խանութ, պարոն Ջենկինսը այնտեղ էր լինում:

-Ես կուզեի, որ մենք մի տաք տեղ գնայինք,- ասաց Մեգանը փետրվարյան մի ցուրտ, քամոտ օր:

-Ի՞նչ ես անում շաբաթ երեկոյան, - հարցրեց Հյուն:

-Ոչինչ , կա՛մ դաս եմ անում, կա՛մ օգնում եմ տանը: Ինչո՞ւ ես հարցնում:

-Ի՞նչ ես կարծում, կկարողանա՞ս դուրս գալ: Աֆոնում նոր ամերիկյան ֆիլմ է։ Գնա՞նք։

-Հեռու է, ինչպե՞ս ենք հասնելու։

-Ես մի զույգ հեծանիվ  կճարեմ, - ասաց Հյուն։- Բան կգտնե՞ս ծնողներիդ ասելու։

 -Այս պահին՝ չէ, բայց մինչև շաբաթ օրը կգտնեմ ,- պատասխանեց Մեգանը: Հյուի հետ տաք և հարմարավետ մի տեղում մի երկու ժամ լինելը հրաշալի միտք էր: Մի պատմություն կհորիներ իր ծնողներին ասելու համար: Ցանկացած մի բան:

Ուրբաթ կեսօրին Հյուն վերադառնում էր հանքահորից, երբ հանդիպեց աշխատանքի գնացող Գարեթին:

Հանքահորը բաց էր օրը քսանչորս ժամ, և Գարեթը այդ շաբաթ աշխատում էր գիշերային հերթափոխում: Հյուին դուր չէր գալիս, որ իրենք չեն հանդիպում:

Տանը Հյուն մի քիչ գումար հանեց խնայատուփից: Նա չէր ուզում մտածել, թե ինչ կասի Գարեթը, եթե իմանա: Նա ուզում էր նվեր գնել Մեգանի համար: Այս շաբաթ օրը հիշարժան էր լինելու:

Շաբաթ երեկոյան կինոյում հրաշալի էր: Գյուղից հեռու լինելը Մեգանին ու Հյուին ազատ էր դարձրել: Առաջին անգամ էր, որ ձեռք ձեռքի տված կարող էին իջնել փողոցով՝ առանց մտածելու, որ մարդիկ տեսնում են իրենց, իսկ կինոթատրոնում երկուսի համար էլ դժվար էր ֆիլմը դիտելը:

-Հյու, վերջ տուր … խնդրում եմ ,- ասաց Մեգանը՝ շշնջալով, երկար համբույրից հետո,- գոնե մի քիչ դիտենք ֆիլմը:

Բայց շուտով նրանք շրջվեցին դեմքով իրար:

Լույսերը վառվեցին, քանի որ ֆիլմն ավարտվեց: Նրանք դանդաղ վեր կացան: Երկուսից  ոչ մեկը չէր ուզում հեռանալ. դրսում իրական կյանքն էր, իսկ ներսում նրանք կարող էին միասին լինել:

Հեծանվով վերադառնում էին Թրեդոնալդ, և Մեգանն զգում էր, որ որքան մոտենում են, իր սիրտն այնքան ավելի է ծանրանում: Կանգ առան Մեգանենց տնից ոչ հեռու՝ անկյունում:

-Սա՝ քեզ, Մեգա՛ն,- ասաց Հյուն՝ նրան մի փոքր տուփ մեկնելով: -Հուսով եմ՝ կհավանես:

Հյուն նայում էր Մեգանի դեմքին, երբ վերջինս հանում էր արծաթյա վզնոցը:

- Օգտագործված է,- ասաց Հյուն,- բայց մի օր ես քեզ համար նորը կգնեմ:

-Օ՜, Հյու , ես չեմ ուզում նորը, սա լավն է,- ասաց Մեգանը՝ կապելով վզնոցը: -Բայց սա պիտի որ վրադ թանկ նստած լինի:
 Նա գիտեր, որ Հյուն շատ փող չունի :

-Մո՛տ արի, փոքրիկս, մի՛ խոսիր, միայն համբուրիր ինձ՝ որպես «բարի գիշերի» մաղթանք:

Այդ պահին մի դղրդյուն լսվեց հանքափորի կողմից :

-Աստվա՜ծ իմ, այդ ի՞նչ էր :

Բայց նրանք երկուսն էլ գիտեին, թե դա ինչ էր : Դա այն ձայնն էր, որը գյուղը հույս ուներ երբևէ չլսելու: Ամբողջ փողոցով մեկ դռները բացվեցին, և կանայք ու տղամարդիկ դուրս թափվեցին:

Նրանք վազում էին դեպքի հանքահորը. բոլորը մտածում էին այն մարդկանց մասին, որոնք կարող էին մնացած լինել հինգ հարյուր մետր խորության մեջ:

- Տեր Աստված, թող իմ ամուսինը, իմ եղբայրը կամ իմ որդին չլինեն այնտեղ:

Աղբյուրը

Թարգմանությունը՝ Արփինե Մանուկյանի

Խորհրդատու՝ Սիլվա Հարությունյան