Վաղ սեպտեմբեր. օդը մեղմանում էր, և ծովը՝ ալեկոծվում:
Արչերս Բիչում, ինչպես նաև ամբողջ Մենում աշուն էր գալիս այնպես ինչպես Անդին լսում էր, բայց չէր զգացվում փողոցներում մարդկանց քանակից և լցվող հյուրանոցներից: Մարդիկ, որոնք եկել էին հեռվից՝ Բոստոնի ներքևներից և Մոնրեալից, Վերմոնտից և Նոր Համպշիյրից: Վայրեր, որոնց մասին Անդին միայն լսել էր՝ հոգով-սրտով լինելով Արչերս Բիչից: Նա կանգնած էր Պիրսում՝ ծալած ձեռքերը հենած ճաղերին, իսկ ոտքերի մոտ շան պես ծվարել էր կիթառն իր պատյանով: Այդտեղից նա կարող էր նայել ներքև և տեսնել սպիտակ ափին հարվածող ալիքները, որ փշրվելով վերածվում էին փղոսկրագույն փրփուրի: Գլուխը մի փոքր թեքելով՝ նա կարող էր ուղիղ նայել Արչեր պողոտան ի վեր անցնող բոլոր մեքենաներին, ձիավար կառքերին, հետիոտներին և Պորտլանդ փողոցից թեքվող տրոլեյբուսին:
