Կամուրջը. Ֆրանց Կաֆկա

Ես սառն ու ամուր էի, ես կամուրջ էի, պառկած էի անդունդի վրա: Մի կողմից հողի մեջ էին խրված ոտքիս մատները, մյուս կողմից՝ ձեռքերս. ատամներով կառչել էի կավահողից: Կողքերիցս կախ ճոճվում էին սերթուկիս փեշերը: Ներքևում աղմկում էր սառնորակ առվակը, ուր կարմրախայտն էր լողում: Ոչ մի մոլորված զբոսաշրջիկ դեռ չէր հասել այս անանցանելի զառիթափին, կամուրջը դեռ չկար քարտեզների վրա: Ու այդպես ես պառկել ու սպասում էի. անկախ իմ կամքից ստիպված էի սպասել: Ամեն կամուրջ, որ կառուցված է, չի դադարում կամուրջ լինելուց: