Երիտասարդություն եւ տարիք․ Խալիլ Ջուբրան

Իմ պատանեկության ժամանակ լուսաբացի սիրտն իմ սրտում էր, իսկ ապրիլյան երգերը՝ ականջներումս։ 
Բայց հոգիս մահու չափ տխուր էր, և ես չգիտեի, թե ինչու: Մինչև օրս չգիտեմ, թե ինչու էի տխուր: 
Բայց հիմա, չնայած երեկոյի հետ եմ, սիրտս դեռ սքողում է լուսաբացը, 
Ու թեև ես աշնան հետ եմ, բայց ականջներս դեռ արձագանքում են գարնան երգերը։
Բայց իմ տխրությունը վերածվել է ակնածանքի, և ես կանգնած եմ ընթացիկ կյանքի և կյանքի առօրյա հրաշքների առջև:
Տարբերությունը իմ երիտասարդության, որն իմ գարունն էր, և այս քառասուն տարիների (իսկ դրանք իմ աշունն են) հենց այն տարբերությունն է, որ կա ծաղկի և պտղի միջև։

Ծաղիկը միշտ էլ օրորվում է քամու հետ և չգիտի, թե ինչու:

Բայց ամառվա մեղրով ծանրաբեռնված պտուղը գիտի, որ դա կյանքի վերամիավորումներից մեկն է, ինչպես բանաստեղծը, երբ երգում է իր երգը, գիտի քաղցր բավականությունը, 
Թեև կյանքը դառն է եղել նրա շուրթերին։ 
Պատանեկությանս մեջ անհայտի կարոտ էի եւ անհայտին դեռ կարոտ եմ։ 
Բայց իմ պատանեկության օրերին կարոտն ընդգրկեց անհրաժեշտությունը, որը ոչինչ չգիտի համբերության մասին: 
Այսօր ես ոչ պակաս տենչում եմ, բայց իմ կարոտն այժմ գալիս է համբերությամբ և նույնիսկ սպասումով։ 
Եվ ես գիտեմ, որ այս ամբողջ ցանկությունը, որը շարժվում է իմ ներսում, այն օրենքներից մեկն է, որը պտտում է տիեզերքները միմյանց շուրջը հանդարտ էքստազի մեջ, սրընթաց կրքի մեջ, որը քո աչքերը համարում են լռություն, իսկ քո միտքը՝ առեղծված:
Եվ իմ պատանեկության տարիներին սիրում էի գեղեցկությունը և գարշում տգեղությունից, քանի որ գեղեցկությունն ինձ համար մի աշխարհ էր, որը բաժանված էր բոլոր աշխարհներից:
Բայց հիմա, երբ ողորմած տարիները հանել են խելամտության վարագույրն իմ աչքերից, ես գիտեմ, որ այն ամենը, ինչ ես տգեղ եմ համարել իմ տեսածի և լսածի մեջ, միայն կուրացուցիչ է իմ աչքերի վրա և բամբակ իմ ականջներում։
Եվ որ մեր զգայարանները, ինչպես մեր հարեւանները, ատում են այն, ինչ իրենք չեն հասկանում:
Իսկ իմ պատանեկության տարիներին ես սիրում էի ծաղիկների բուրմունքն ու դրանց գույնը։
Հիմա ես գիտեմ, որ նրանց փշերը իրենց անմեղ պաշտպանությունն են, և եթե այդ անմեղությունը չլիներ, նրանք ընդմիշտ կվերանային։
Եվ իմ պատանեկության տարիներին, բոլոր եղանակներից ես ատում էի ձմեռը, որովհետև մենակության մեջ ասում էի. «Ձմեռը գող է, որ հաոշտակում է երկրից իր՝ արևից հյուսված հագուստը և ստիպում է, որ նա մերկ կանգնի քամու տակ»:
Բայց հիմա ես գիտեմ, որ ձմռանը կա վերածնունդ և նորոգում, և որ քամին պատռում է հին զգեստը, որպեսզի ծածկի գարնանը հյուսված նոր զգեստով:
Եվ իմ պատանեկության ժամանակ ես նայում էի ցերեկային արևին և գիշերվա աստղերին՝ թաքուն ասելով. «Որքա՜ն փոքր եմ ես, և որքան փոքր շրջանակ է կազմում իմ երազանքը»:
Բայց այսօր, երբ ես կանգնած եմ արևի դիմաց կամ աստղերի տակ, ես գոռում եմ. «Արևը մոտ է ինձ, և աստղերն ինձ վրա են», քանզի իմ երիտասարդության բոլոր հեռավորությունները վերածվել են տարիքային մերձության։
Եվ մեծ մենակությունը, որը չգիտի, թե ինչն է հեռուն և ինչն է մոտ, չգիտի թե ինչն է փոքր կամ մեծ, վերածվել է տեսիլքի, որը ոչ կշիռ ունի, ոչ չափ:
Իմ պատանեկության տարիներին ես միայն ծովի մակընթացության ստրուկն էի, կիսալուսնի և լիալուսնի գերին:
Այսօր ես կանգնած եմ այս ափին և չեմ բարձրանում կամ իջնում։
Նույնիսկ իմ արմատները քսանութ օրը մեկ կփնտրեին երկրի սիրտը։
Եվ քսանիններորդ օրը նրանք կբարձրանային դեպի երկնքի գահը:
Եվ հենց այդ օրը երակներումս գետերը մի պահ կանգ կառնեին, իսկ հետո նորից կհոսեին դեպի ծովը։ 
Այո՛, պատանեկությանս տարիներին ես մի բան էի՝ տխուր ու զիջող, և բոլոր եղանակները խաղում էին ինձ հետ ու ծիծաղում իրենց սրտերում։
Եվ կյանքն ինձ հավանեց ու համբուրեց երիտասարդ շուրթերս ու ապտակեց այտերիս։
Այսօր ես խաղում եմ եղանակների հետ։ Եվ ես համբույր եմ գողանում կյանքի շուրթերից, քանի դեռ նա համբուրում է իմ շուրթերը:
Եվ ես նույնիսկ զվարճանքով բռնում եմ նրա ձեռքերը, որպեսզի չխփի իմ այտին:
Իմ պատանեկության տարիներին ես իսկապես տխուր էի, և ամեն ինչ թվում էր մութ ու հեռավոր: 
Այսօր ամեն ինչ պայծառ է և մոտ, և դրա համար ես կապրեի իմ երիտասարդությունն ու իմ երիտասարդության ցավը նորից ու նորից:

Բնագիրը

Թարգմանությունը՝ Մարիա Տիշաքճեանի