Վաղ սեպտեմբեր. օդը մեղմանում էր, և ծովը՝ ալեկոծվում:
Արչերս Բիչում, ինչպես նաև ամբողջ Մենում աշուն էր գալիս այնպես ինչպես Անդին լսում էր, բայց չէր զգացվում փողոցներում մարդկանց քանակից և լցվող հյուրանոցներից: Մարդիկ, որոնք եկել էին հեռվից՝ Բոստոնի ներքևներից և Մոնրեալից, Վերմոնտից և Նոր Համպշիյրից: Վայրեր, որոնց մասին Անդին միայն լսել էր՝ հոգով-սրտով լինելով Արչերս Բիչից: Նա կանգնած էր Պիրսում՝ ծալած ձեռքերը հենած ճաղերին, իսկ ոտքերի մոտ շան պես ծվարել էր կիթառն իր պատյանով: Այդտեղից նա կարող էր նայել ներքև և տեսնել սպիտակ ափին հարվածող ալիքները, որ փշրվելով վերածվում էին փղոսկրագույն փրփուրի: Գլուխը մի փոքր թեքելով՝ նա կարող էր ուղիղ նայել Արչեր պողոտան ի վեր անցնող բոլոր մեքենաներին, ձիավար կառքերին, հետիոտներին և Պորտլանդ փողոցից թեքվող տրոլեյբուսին:
Դե, մտածեց Անդին ՝ նայելով բլրին և աչքերը կկոցելով սեպտեմբերյան արևից, շուտով ձմեռ կգա, և քաղաքը կփակվի ցրտից: Հյուրանոցների կեսը արդեն փակ կլինեն Հելոուինին, և մնացածն էլ մինչև Երախտագիտության օրը: Հետո քաղաքի բնակիչները իրենք իրենցով կմնան, մինչև ապրիլը հետ կբերի տերերին Պորտլանդի կամ Բոստոնի իրենց ձմեռանոցներից: Մայիսն ու ապրիլը աշխատելու ամիսներն են՝ վերականգնելու այն, ինչ ձմեռը փչացրել էր. մաքրություն, կրկին ներկում՝ քաղաքը եկողներին պատշաճ դարձնելու համար։
Նա հետ քաշվեց ճաղերից և ձգվեց՝ նախքան կռանալը և կիթառը վերցնելը: Ճիշտն ասած, քաղաքի ժողովուրդը շատ էլ ձեռ էր տալիս իրեն. միշտ էլ ավելի լավ է նվագել ինչ-որ մեկի, քան ինքդ քեզ համար: Վճարվելն էլ հաճելի էր, սակայն, մի ուրիշ ճշմարտություն ասում է, որ նույնիսկ թեժ ամռանը շատ աշխատանք չկա Անդի Լա Պիերի համար:
Պարահանդեսային դահլիճները և համերգասրահները ամենալավն էին վճարում, բայց նրանք Մեծ բենդեր և Մեծ ներկայացումներ էին ուզում Նյու Յորքից և Ատլանտիկ Սիթիից:
Անդիի նման ջահելին՝ միակ կիթառով ջահելին, շատ բան չէին առաջարկում: Նույնիսկ ավելի քիչ էին տալիս, քան կիթառի և ջութակի դուետին, ինչպես ինքն ու Քրեյն էին փորձել:
Թե՝ ոնց եղավ գրողի տարած այդ հիմարությունը: Էդ ջութակը վտանգավոր էր՝ երկուսն էլ գիտեին։ Իրենց սխալն այն էր, որ կարծում էին՝ կարող են գործածել դա, ինչը խոսում է նրանց մի զույգ ապուշ լինելու մասին:
Ջութակը քիչ մնաց սպաներ Ֆաթհոմ Ֆայվում պարող մի տղայի: Դե, չէ: Ինքն ու Քրեյը՝ իրենք քիչ մնաց սպանեին տղային՝ ջութակը նվագելով. գիտեին, չէ՞, թե ինչ է դա: Եվ, ճիշտն ասած, տղայի մահը կլիներ նաև Անդիի մահը: Ինքն ավելի մեծ էր և պետք է ուշադիր լիներ: Ինքն ասել էր Քրեյին, որ նա ուշադիր կլինի:
Բայց ջութակը ... դե: Ասենք, որ ջութակը իր սեփական մտքերն ուներ:
Վերջում Անդին սթափվեց և՝ ոչ մի վնաս: Տղան, ինքն էր խմիչք ցանկացել և ընկերոջ ուսը, որին կարող էր հենվել հյուրանոց վերադառնալիս: Քրեյի մի քանի մատները նվագելիս վառվում էին, բայց չարժեր դրա մասին հիշատակել, չնայաց Քրեյը անընդհատ հիշեցնում էր դրա մասին:
Ավելի վատ կարող էր լինել:
Դա վերջ դրեց դուետին. մեծ կորուստ չէր: Քրեյը երաժշտության կարիքը չուներ. ոչ այնքան, որքան Անդին, և նա շատ էլ ուրախ էր վերադառնալու ճահճուտ և խնամելու իր կարտոֆիլները:
Այսպիսով՝ մնաց միայն Անդին՝ մի ջահել՝ իր կիթառով, որ նվագում էր փոքրիկ տեղերում, բարերում և ընդհատակյա գարեջրատներում: Ֆեթհոմ Ֆայվ, Պերլն ու Քորալը, Սի Նիմֆը, Քոնչը՝ սրանք են նրա մշտական տեղերը: Ամռանը մեկ կամ երկու անգամ կնվագեր մեծ հյուրանոցների ռեստորաններում, սեղանից սեղան անցնելով, մեղմ նվագելով, միգուցե մի քիչ մրմնջալով: Դա լավ էր, և թեյավճարներն էլ էին լավ, բայց մեծ հյուրանոցները ոչ միշտ էին ցանկանում տեսնել Անդիի նմաներին:
Շարունակությունը
Թարգմանությունը՝ Նազելի Տեր-Պետրոսյանի՚
Խորհրդատու՝ Սիլվա Հարությունյան
No comments:
Post a Comment