Ինչու են երկմտանքը, տխրությունն ու թախիծը «դեռևս» այստեղ

Դուք ձեզ հարց տալի՞ս եք, թե ինչու այսքան տարիներ անց դեռ չեք վերականգնվել, արթնացել, կերպարանափոխվել։ Ինչո՞ւ են ցավը, շփոթությունը, կասկածը, տխրությունը, կարոտը դեռևս այստեղ։

Դուք ասում եք. «Ես ներկա պահին պետք է բոլոր հարցերի պատասխանները գտած լինեի: Ներկա պահին իմ տխրությունը պետք է անցած լիներ։ Ես ներկա պահին պետք է ավելի հանգիստ զգամ ինձ: Եվ ուրախությունը պետք է լիներ իմ բնական վիճակը: Ներկա պահին…»

Ստվերը ուժի շտեմարանն է

նկարի աղբյուրը

Ստվերի ամենավառ դրսևորումներից մեկն այն սուր ջղայինությունն է, որ ոմանք առաջացնում են մեր մեջ։ Երբ մենք  ուրիշ մարդու մեջ նկատում ենք այն հատկությունները, որոնք ժամանակին ինքներս մեզ արգելել ենք, մեր ներսում բորբոքվում է չարդարացված զայրույթ, որը զգում ենք մեր հանդեպ։ Հիշեք ցանկացած մարդու, ով ձեզ վրդովեցնում է. ուշադիր նայեք և կտեսնեք նրա մեջ ձեր աղավաղված արտացոլանքը: Բայց երբ հաշտվեք ինքներդ ձեզ հետ, այլևս գրգռվածություն չի լինի: Ընդունելով ինքներս մեզ՝ մենք ինքնաբերաբար սովորում ենք ընդունել ողջ աշխարհն այնպիսին, ինչպիսին կա:

Նրանք, ում մենք սիրում ենք, և նրանք, ում ատում ենք, մեր հայելիներն են

Մարդկային հարաբերությունները իրազեկված լինելու ամենաարդյունավետ մեթոդներից են: Հարաբերությունների հայելու միջոցով՝ բոլոր հարաբերությունների՝ առանց բացառության, մենք կարող ենք մտնել գիտակցության ընդլայնված վիճակ: Մենք արտացոլում ենք միմյանց և պետք է սովորենք մեզ տեսնել ուրիշների մեջ: Սա կոչվում է հարաբերությունների հայելի: Այդպիսի հայելու մեջ ես կարող եմ զանազանել իմ հոգևոր էությունը։ Նայելով շուրջս՝ տեսնում եմ իմ արտացոլանքը:

Ջուդիթ Բաթլեր-Կատաղության և վշտի մասին խոսելիս

 

Կատաղության մասին խոսելը ոչ միշտ է թույլ տալիս տեսնել, թե որքան վիշտ է կատաղությունն իր մեջ պարունակում, և թե ինչպես է թաքցնում այն։ Այսպիսով, ես չեմ կարող դա լավ անել, համենայն դեպս՝ ոչ այս երեկո։ Որքա՞ն հաճախ է վիշտը արդյունավետ լռեցված կատաղությամբ։ Ինչպե՞ս է պատահում, որ վիշտը կարողանում է առաջացնել կատաղության պոռթկում։ Կա՞ արդյոք ոչբռնության աղբյուրներից որոշակի վշտի իշխանության մասին սովորելու մի բան, որը

Նոր տարվա ծրագրերի մասին

Բացում ես նոթատետրը և «Եկող տարվա ծրագրեր» էջում հանկարծ չես գրում «ինքնակատարելագործում», «անձնական ինքնաբավության զարգացում» և նման բաներ։

Այլ գրում ես (ուրախ ձեռագրով, մանուշակագույն գրիչով, երբեմն ցատկելով նոթատետրի գծավոր տախտակներից)

Ծիծաղել, երբ ուզում եմ:

Հաղթահարել զայրույթը:

Անհարմարավետության մեջ հարմարավետ զգացեք ձեզ

Ձեր հարմարավետության գոտուց դուրս գալը բարելավում է ձեր կյանքը 
Մարդիկ անհարմարություն զգալուն մարտահրավեր նետելու էվոլյուցիոն կարիք ունեն։ 
Սա լրագրող Մայքլ Իսթերի « Հարմարավետության ճգնաժամ» գրքի հիմնական բացահայտումն է, որը վերաբերում է անհարմարությունը ընդունելուն՝ «վերագտնելուն ձեր վայրի, երջանիկ, առողջ ես-ը»: 
Իր հետազոտության միջոցով Իսթերը բացահայտում է, որ մեր հարմարավետության գոտուց դուրս ապրելը լավ է մեզ համար. կտրուկ բարելավվում է և՛ մեր առողջությունը, և՛ երջանկությունը:  
Մենք կարող ենք չվայելել այն անհարմարությունը, որին մենք ենթարկվում ենք այս պահին, լինի դա ֆիզիկական, մտավոր թե հոգևոր դժվարություն, իսկ այդպես անելը անձնական աճի և նույնիսկ պարզ գոհունակության բանալին է: 

Ժամանակը մեզ ավելի գեղեցիկ է դարձնում

Կանացի գեղեցկության մասին մտածելիս միշտ հիշում եմ այն ​​խոսքը, որ կան վաղ ծաղիկներ և կան ուշ ծաղիկներ: Ոմանք արդեն ծնվել են  շիկահեր այնպիսի գեղեցկուհիներ, որ անմիջապես պարզ է դառնում՝ նրան վիճակված է աստղ դառնալ։ Կան ուրիշներ էլ, որոնց գեղեցկությունը չի բացահայտվում անմիջապես և ոչ էլ շուտ, հաճախ ավելի մոտ 30-ին՝ սիրո և ծննդաբերության, դեպի ինքդ քեզ տանող երկար ճանապարհի և հոգու խաղաղության միջոցով:

Հանգիստ թողեք ինքներդ ձեզ

Ռենե Մագրիտ․ Թերապեւտը

Հանգիստ թողեք բոլորին, նույնիսկ ինքներդ ձեզ, և դուք կունենաք ամեն ինչ…

Թույլ տվեք շնչել…
Թույլ տվեք սեփական կյանքը աչքի անցկացնել…
Եվ թույլ տվեք ապրել այդ կյանքը …

Բան դուրս չի գալիս, երբ փորձում ենք բոլորին տեղավորել մեր սեփական կանոնների և ակնկալիքների մեջ…
Մենք միշտ ուզում ենք բոլորից ինչ-որ բան ստանալ…
Մենք ուզում ենք բոլորին ինչ-որ բան ապացուցել…

Մենք իրարանցման մեջ ենք, համեմատում ենք, անհանգստանում ուրիշների ձեռքբերումներով, վախենում ենք հետ մնալուց, մրցում…
Եվ մենք քշված ուտիճների պես սուրում ենք կյանքի միջով՝ մեր եռուզեռով վախեցնելով բոլորին և չկարողանալով մեզ համար տեղ գտնել…

Բայց չէ՞ որ իրականում ամեն ինչ պարզ է ու ազնիվ…

Մեզ տալիս են այնքան, ինչքան կարող են և ուզում են… և պետք չէ դա վիճարկել, քանի որ մենք էլ տալիս ենք ճիշտ այնքան, որքան կարող ենք և ուզում ենք…
Եվ հիմարություն է մտածել, որ եթե մարդը կարող է ավելին տալ, ապա մենք պետք է ստիպենք նրան դա անել…

Արվեստն ինքն իրեն արարում է

Դիպակ Չոբրա․ «Գաղտնիքների գրքից»

Ի վերջո, եթե մենք դատարկենք ուղեղը մտքերից (ինչպես մեդիտացիայի վիճակում), մեր գիտակցությունը չի պասիվանա և չի լցվի դատարկությամբ կամ վակուումով։ Միայն և միայն մեկ գործընթաց կարող է զարգանալ ժամանակից և տարածությունից դուրս: Արվեստն ինքն իրեն ստեղծում է՝ որպես նյութ օգտագործելով գիտակցությունը: Գիտակցությունը վերածվում է օբյեկտիվ աշխարհի նյութական իրերի և սուբյեկտիվ աշխարհի ընկալման։ Բաժանիր ցանկացած զգացողություն տարրերի, որոնցից բաղկացած է, և դուք կկարողանաք լսել քվանտային դաշտի անտեսանելի ալիքների աղմուկը: